Kalu Rinpocze – DHARMA, która oświetla wszystkie istoty jak światło słońca i księżyca
Tytuł oryginału: The dharma that illuminates all beeings like the light of the sun and moon
Przekład: Grzegorz Kuśnierz
Wydawnictwo: Buddzik
Wydanie I: lata dziewięćdziesiąte?
Stron: 96
Oprawa: miękka
Format: 186 x 130 mm
Pozycja w katalogu BTwP: 0254
Fragmenty:
Cztery Dharmy Gampopy
Pierwsza Dharma: Umysł Zwraca się Ku Praktyce
Na pierwszą naukę składa się dogłębne zrozumienie naszej sytuacji w samsarze. Możliwe jest sześć stanów egzystencji: trzy niższe światy – światy piekielne, świat głodnych duchów i świat zwierząt; i trzy wyższe światy – światy ludzi, asurów i bogów. Poprzez tę naukę poznajemy konsekwencje dobrych i złych działań. Wrażenia pozostające po nich prowadzą do różnych odrodzeń i cierpień, przez które istoty w tych światach przechodzą. Dochodzimy do zrozumienia, że pomimo iż procesy karmiczne mogą prowadzić z wyższych do niższych lub z niższych do wyższych odrodzeń, samsara sama z siebie nie daje żadnej możliwości ucieczki i jeśli polegamy na niej, nie możemy uczynić żadnego postępu w kierunku oświecenia. Na początku ścieżki to zrozumienie samsary jest potrzebne, by zwrócić umysł ku dharmie i aby zrobić kontemplujemy cztery rozmyślania.
Pierwsze z nich ma na uwadze unikalną wartość ludzkiego życia, którego teraz doświadczamy. Dzięki błogosławieństwu trzech klejnotów i ich wpływowi w poprzednich żywotach, rozwinęliśmy w pewnym stopniu dobre tendencje, które spowodowały nasze ludzkie odrodzenie z jego wszystkimi możliwościami, wolnościami i czasem na praktykę dharmy. Niewiele istot utrzymuje te dobre tendencja (poprzez unikanie działań negatywnych a wspieranie pozytywnych) i bardzo niewiele uzyskuje w efekcie cenne ludzkie odrodzenie. Jeśli pomyślimy o gwiazdach na niebie jako o ogromnej liczbie istot w samsarze wtedy gwiazda widoczna za dnia – jest to coś możliwego, ale bardzo trudnego do uzyskania.
Drugie z cennych rozmyślań dotyczy nietrwałości. Skoro już mamy cenne ludzkie ciało to powinniśmy zrobić z niego jak najlepszy użytek i rzeczywiście zrealizować jego pełny potencjał. Mamy dzięki niemu możliwość całkowitego przekroczenia cyklu narodzin i osiągnięcia stanu buddy. Musimy jednak zrozumieć, że śmiertelność i nietrwałość są częścią naszego życia, że to z takim trudem uzyskane ludzkie ciało kiedyś umrze. Wszystko czego doświadczamy jest zmienne. Jak płomień świecy zdmuchnięty przez silny wiatr nasze ludzkie ciało może zostać zniszczone w każdym momencie: jest nietrwałe jak bańka na powierzchni wody i musimy zdawać sobie sprawę z tego, że przeminie.
Następnie, aby zrealizować pełny potencjał bycia człowiekiem musimy przyjrzeć się koncepcji karmy, prawa przyczyny i skutku, związku między naszymi działaniami i ich efektami. Musimy w pełni dostrzec relację pomiędzy tym co robimy teraz, a tym czego będziemy doświadczać w przyszłości.
Czwarta kontemplacja, która zwraca umysł ku praktyce, odnosi się do bolesnej i nie dającej satysfakcji natury samsary. Bez doceniania wagi przemijalności wszystkiego i naszej własnej nieuchronnej śmierci, mamy skłonność do rozpraszania się przyjemnościami świata i angażowania się w emocjonalne konflikty i pomieszanie. Kiedy to się dzieje, czujemy się wyczerpani życiem, które prowadzimy i nie dostajemy tego, o co naprawdę chodzi. W rzeczywistości anie nie widzimy co się dzieje w naszym życiu, anie nie robimy dobrego użytku z naszej sytuacji. Zanim to zobaczymy, nasze życie się kończy i nadchodzi czas by umrzeć. Jeśli nie mamy podstaw stabilnej praktyki idziemy w śmierć bez nadziei, w strachu i cierpieniu.
Poprzez kontemplację tych wstępnych rozmyślań – potencjału cennej, ludzkiej egzystencji, nietrwałości i nieuchronności śmierci, karmicznego procesu przyczyny i skutku i cierpień oraz ograniczeń samsary – zwracamy swoje umysłu ku dharmie i w ten sposób wprowadzamy w swoje życie pierwszą z Czterech nauk Gampopy.”