1. Ten bhikkhu, co gniew w nim powstały odrzuca, jak lekami pokonuje jad wężowy,
Porzuca światy górny i dolny, jak wąż starą i zużytą porzuca wylinę.
2. Ten bhikkhu, co z siebie bez reszty namiętność wyrwał, jak ze stawu lotosowy kwiat,
Porzuca światy górny i dolny, jak wąż starą i zużytą porzuca wylinę.
3. Ten bhikkhu, co z siebie pragnienie wyrwał, jak kiedy wyschnie wartki strumień,
Porzuca światy górny i dolny, jak wąż starą i zużytą porzuca wylinę.
4. Ten bhikkhu, co pychę w sobie druzgoce, jak morze rozbija kruchą kładkę splecioną z trzciny,
Porzuca światy górny i dolny, jak wąż starą i zużytą porzuca wylinę.
5. Ten bhikkhu, co w formach bytu esencji żadnej nie znalazł, jak kwiat na drzewie udumbary,
Porzuca światy górny i dolny, jak wąż starą i zużytą porzuca wylinę.
6. Ten bhikkhu, w którym gniewu nie ma, bo przekroczył to lub owo istnienie,
Porzuca światy górny i dolny, jak wąż starą i zużytą porzuca wylinę.
7. Ten bhikkhu, co rozproszoną zebrał myśl i w sobie ją pięknie uładził,
Porzuca światy górny i dolny, jak wąż starą i zużytą porzuca wylinę.
8. Ten bhikkhu, co zbyt wysoko ani zbyt nisko nie mierzy i co świat mnogości przemógł,
Porzuca światy górny i dolny, jak wąż starą i zużytą porzuca wylinę.
9. Ten bhikkhu, co zbyt wysoko ani zbyt nisko nie mierzy i poznał, że tu, w świecie, wszystko złuda,
Porzuca światy górny i dolny, jak wąż starą i zużytą porzuca wylinę.
10. Ten bhikkhu, co zbyt wysoko ani zbyt nisko nie mierzy i wiedząc, ze wszystko złuda, wyzbywa się pożądliwości,
Porzuca światy górny i dolny, jak wąż starą i zużytą porzuca wylinę.
11. Ten bhikkhu, co zbyt wysoko ani zbyt nisko nie mierzy i wiedząc, ze wszystko złuda, wyzbywa się pasji,
Porzuca światy górny i dolny, jak wąż starą i zużytą porzuca wylinę.
12. Ten bhikkhu, co zbyt wysoko ani zbyt nisko nie mierzy i wiedząc, ze wszystko złuda, wyzbywa się błędu,
Porzuca światy górny i dolny, jak wąż starą i zużytą porzuca wylinę.
13. Ten bhikkhu, co zbyt wysoko ani zbyt nisko nie mierzy i wiedząc, ze wszystko złuda, wyzbywa się omroki,
Porzuca światy górny i dolny, jak wąż starą i zużytą porzuca wylinę.
14. Ten bhikkhu, co wszelkie odrzucił skłonności i korzeń zła z siebie wyrwał,
Porzuca światy górny i dolny, jak wąż starą i zużytą porzuca wylinę.
15. Ten bhikkhu, w którym potrzeby obecnego życia trosk nie rodzą o przyszłość,
Porzuca światy górny i dolny, jak wąż starą i zużytą porzuca wylinę.
16. Ten bhikkhu, w którym żądzy brak, co wiąże z istnieniem obecnym i przyszłym,
Porzuca światy górny i dolny, jak wąż starą i zużytą porzuca wylinę.
17. Ten bhikkhu, co Pięć Przeszkód porzucił i spokojny, od zgryzot wolny, przemógł wątpliwości,
Porzuca światy górny i dolny, jak wąż starą i zużytą porzuca wylinę.
SUTTANIPATA (strony 5-8)