KALIJUGA – ERA CIEMNOŚCI
Dzongsar Dziamjang Khjentse Rinpocze urodził się w Bhutanie w 1961 roku, jest wnukiem Dudzioma Rinpocze. W wieku siedmiu lat został rozpoznany jako trzecia inkarnacja Dziamjanga Khjentse Łangpo (1820-1892), lamy ze szkoły sakja i jednego z inicjatorów ruchu rime. Jest opatem klasztoru sakjapów Dzongsar we Wschodnim Tybecie. Do swoich rdzennych-nauczycieli zalicza mistrzów wszystkich czterech głównych szkół buddyzmu tybetańskiego (sakja, gelug, njingma, kagju), należy do nich w szczególności Dilgo Khjentse Rinpocze.
Od najmłodszych lat wykazywał aktywność w zachowaniu nauk buddyjskich, zakładaniu ośrodków do nauki Dharmy, wspieraniu praktykujących, publikowaniu książek i nauczaniu na całym świecie. W 1989 Dzongsar Khjentse Rinpoche założył Siddhartha’s Intent – międzynarodowy, niedochodowy związek buddyjski, którego członkami są społeczności z całego świata jak i instytucje charytatywne. Głównym celem Siddhartha Intent jest zachowywanie nauk buddyjskich, jak również rozwijanie świadomości i zrozumienia wielu aspektów buddyjskich nauk ponad ograniczeniami kultury i tradycji. Ponadto założył: Kyentse Foundation i organizację charytatywną Lotus Outreach. Szerzej znany jest pod imieniem Khjentse Norbu jako reżyser filmów „Puchar Himalajów” oraz „Podróżnicy i czarodzieje” i innych.
Więcej informacji o Rinpocze na Wikipedii »
Strona prezentująca projekty, w które zaangażowany jest Rinpocze www.khyentse.org »
=====
Niektórzy twierdzą, że era występku, Kalijuga, właśnie trwa a jeśli nie, to wkrótce nadejdzie. Niektórzy nawet obawiali się w 2012 roku końca znanego nam świata.
Co sprawia, że dana era jest erą ciemności lub tak zwaną złotą erą? Jakie znaki na to wskazują? Trzęsienia ziemi, purpurowe niebo, deszcze meteorytów, w przeciwieństwie do tego, co nam mówiono, nie są oznakami ostatecznej zagłady. Podobnie, fruwające wszędzie wokół cherubinki, dobrze prosperująca gospodarka, swobodny przepływ informacji i pokój na ziemi niekoniecznie oznaczają złoty wiek. Mówi się, że era światłości to czas, kiedy ludzie cenią empatię i wybaczają innym; kiedy starają się zrozumieć punkt widzenia drugiego człowieka i są zadowoleni z tego, co sami mają. Kiedy systematycznie tłamsi się te wartości, wtedy można mówić o rychłym końcu świata. Kiedy bezbronnego żebraka postrzegamy jako pasożyta, a zazdrościmy miliarderom, którzy notorycznie niszczą naszą planetę, wówczas to my sami przyspieszamy nadejście dnia zagłady.
Tak jak nauczał Budda, wszystko zależy od przyczyn i warunków. To samo tyczy się wieków ciemnych i wieków złotych. Nie kieruje nimi przeznaczenie, ale też nie pojawiają się losowo, chaotycznie. Przeznaczenie zależy od warunków i przyczyn, a główną przyczyną jesteśmy my sami. My oraz nasze wybory tworzą nasze przeznaczenie. To, kim jesteśmy teraz jest wynikiem tego, kim byliśmy i jak zachowywaliśmy się w przeszłości. To, kim będziemy w przyszłości zależy od tego, kim jesteśmy i co robimy teraz.
Sam Budda Siakjamuni, z kwiatami lotosu u stóp, może zapukać do naszych drzwi, prosząc o jałmużnę, lecz jeśli będziemy przejęci luksusowymi zegarkami Patek Phillipe, sławą, przyjaciółmi albo sześciopakiem piwa na brzuchu, wtedy nauka Buddy będzie nas irytować, będzie niewygodną prawdą.
Nawet jeśli Kalijuga już trwa i podlegamy niezliczonym przyczynom i warunkom ciemnej ery – łatwo się rozpraszamy, ograniczamy się do myślenia o własnym przetrwaniu, staramy się osiągnąć cele oparte na materialistycznym, konsumpcyjnym poglądzie – nadal możemy obrócić to na swoją korzyść. Mówi się, że w czasach upadku, współczucie Buddów i bodhisattwów jest jeszcze większe. Mądra duchowo osoba może to wykorzystać. Era ciemności przypomina bowiem o tym, jak cenna są Trzy Klejnoty: Budda, Dharma i Sangha.
Jesteśmy zależni od warunków, zatem musimy szukać światła i troszczyć się o powstawanie warunków pojawienia się światła. Stale musimy sobie przypominać o przeciwieństwie materializmu. Do tego potrzebujemy wizerunków Buddy, głosu Dharmy i struktury Sanghi.
W ostatnich latach straciliśmy kilka wielkich emanacji Buddy – Kjabdzie Trulszika Rinpocze i Mindrolinga Triczena Rinpocze oraz Penora Rinpocze; wszyscy oni byli doskonałym przykładem Buddy. Lecz nawet jeśli ich zewnętrzna forma przestała istnieć, musimy pamiętać o tym, że ich współczucie jest bezgraniczne.
Gdzie jest popyt, jest i podaż; mając to na uwadze, powinniśmy wyrażać życzenia, aby emanacje buddów i bodhisattwów nie przestały się pojawiać, aby – jak to się teraz mówi – szybko się odradzali. Lecz oby te ponowne narodziny nie były ograniczone do dziecka z Tybetu, wychowanego w tamtejszej kulturze czy tradycji. Możemy wyrażać życzenia aby Budda pojawiał się we wszelakich formach, nawet jako coś pozornie nieistotnego – jak powiew wiatru – aby przypominać nam o wartościach, jakie niosą ze sobą miłość, współczucie i tolerancja. Musimy dążyć do tego, aby pobudzić miliardy manifestacji Buddy, a nie tych spragnionych tronu, jeżdżących Rolls-Royce’ami tulku, którzy są jedynie produktem nepotyzmu.
=====
Tłumaczyła Agnieszka Bałazy.
=====
