Dalajlama – poczucie wspólnoty
„Tybetańczyków zawsze szokują opowieści o tym, że ludzie mieszkają bardzo niedaleko siebie, ale ze swoimi sąsiadami, obok których żyją przez całe miesiące nawet lata, nie mają praktycznie żadnego kontaktu! Być może wymieniają zdawkowe uprzejmości, kiedy się spotykają, ale poza tym w ogóle się nie znają. Nie ma między nimi więzi. Nie ma poczucia wspólnoty. Takie sytuacje są dla nas bardzo zaskakujące, ponieważ w tradycyjnym społeczeństwie tybetańskim poczucie wspólnoty jest bardzo silne. (…)
W dzisiejszym świecie funkcjonują społeczności czy społeczeństwa, w których nie ma ducha współpracy ani poczucia więzi. Potem obserwuje się szerzącą samotność. Myślę, że poczucie wspólnoty jest bardzo ważne. Nawet jeśli jesteś bardzo bogaty, to jeśli nie masz towarzyszy czy przyjaciół, którzy będą dzielić się z tobą miłością, czasami kończy się tym, że dzielisz miłość z jakimś zwierzakiem, co oczywiście jest lepsze niż nic. Z drugiej strony, nawet jeśli twoja wspólnota jest biedna, biedacy mają siebie nawzajem. Mają prawdziwe poczucie, że istnieje w ich życiu fundament, są emocjonalnie zakotwiczeni. Kiedy tego poczucia wspólnoty brakuje, czujemy się samotni, cierpimy, nie ma obok nas nikogo, z kim moglibyśmy się tym podzielić. Myślę, że tego typu samotność stanowi prawdopodobnie największy problem współczesnego świata i z pewnością wpływa na szczęście doświadczane przez ludzi na co dzień.
Kiedy mówimy o samotności myślę, że powinniśmy wyjaśnić, co to dokładnie znaczy. Niekoniecznie mamy tutaj na myśli wyłącznie poczucie, że nam czegoś brakuje, lub też pragnienie posiadanie przyjaciela, z którym moglibyśmy porozmawiać. Kiedy mamy rodzinę, z która łączą nas bliskie więzi, być może nie odczuwamy w dużym stopniu indywidualnej samotności, ale możemy mieć poczucie wyobcowania ze społeczeństwa. Mówię o samotności bardziej w kontekście poczucia izolacji czy też oddzielenia miedzy ludźmi lub grupami w szerszym znaczeniu”.
Dalajlama – SZTUKA SZCZĘŚCIA W TRUDNYCH CZASACH (STRONY 30-31, wydawnictwo REBIS)
