II Szamarpa – Pieśń o ścieżce bodhi
| Swego czasu, kiedy Dzierżawca Czerwonej Korony, Khacio Łangpo, odwiedził centrum klasztorne Nehnang w dolinie Tsurphu, zastał tamtejszą społeczność skłóconą i podzieloną na frakcje. W związku z tym nieustannie wybuchały przeróżne skandale. Postanowił czym prędzej opuścić to miejsce i kiedy wyruszał w góry, na pożegnanie pozostawił uczniom te słowa porady: NAMA UTTAREBHJAH* Imię zgodne z moją domeną, to Wspaniała Mądrość. Imię, które noszę od kiedy rzuciłem kwiat, to Nieporuszony Zwycięzca. Imię, które nadał mi mój guru, to Niezwyciężony. Imię, którym ozdobili mnie bogowie, to Niesplamiony. Imię śpiewane przez dakinie, to Niebiański Podróżnik. Imię, co raduje ariów*, to Kandipa. Jestem żebrakiem, który posiada wiele nie znaczących imion. Posłuchaj tej pieśni o ścieżce bodhi*. Co do pożywienia i ubioru, wystarczą jedynie szczere potrzeby. Jakiż to pożytek z zachowywania się jak głodny duch w ludzkim ciele? Pozostaw za sobą wysiłek zdobywania pożywienia i bogactwa. Odwrócenie się w sposób naturalny od samsary, oto ścieżka bodhi. Ten, co się wyrzekł, szczęśliwy jest, gdziekolwiek by się udał. Jakiż to pożytek sprzeczać się o rzeczy? Pozostaw daleko za sobą skłonność długiego przebywania w jednym miejscu. Nieznany kraj, oto ścieżka bodhi. Jeśli posiadasz święte widzenie, wówczas każdy to równy współtowarzysz. Jakiż to pożytek tak żyć, spętany przez cierpienie? Odetnij zupełnie swe więzy z krewnymi, z samsarą. Życie bez wrogów i przyjaciół, oto ścieżka bodhi. Jeżeli działasz w zgodzie z dharmą, bogowie wypełniają twój cel. Jakiż to pożytek z ciągłego rachowania zalet i wad? Porzuć zupełnie wszelkie aktywności tego życia. Naturalna wolność od zajęć, oto ścieżka bodhi. Jeśli rozpoznajesz umysł, jesteś buddą. Jakiż to pożytek z ciągłego studiowania, z przemyśliwania sofizmatów? Pozwól, by znikły z twej pamięci wszelkie gryzmoły nauki z tekstów. Prosty wgląd w naturę samowyzwolenia, oto ścieżka bodhi. Cokolwiek robisz, to jedynie chwilowy sen. Jakiż jest pożytek z ciągłego napięcia? Odpocznij swobodnie, żyjąc w prostocie nieuzależniania się. Bycie naturalnym i rozluźnionym, oto ścieżka bodhi. Gdy znasz upaja*, to nawet trucizna staje się najwyższą amritą*. Jakiż jest pożytek z ciągłego zaprzeczania i zgadzania się, rezygnowania i zmieniania się? Znaczące instrukcje traktują klesia* niczym przyjaciół. Kropla głębokiej esencji, oto ścieżka bodhi. E ma! Posiadasz cenny klejnot. Jakiż to pożytek tak snuć się w próżnej samsarze. Odpocznij bez reszty w spontanicznej wielkiej szczęśliwości. Bezwysiłkowe spełnienie potrzeb i pragnień, oto ścieżka bodhi. Ta pieśń łączy ośmioczęściową ścieżkę bodhi w jedną. Wspominając dawnych dzierżawców Linii z bolesną tęsknotą, Wyśpiewałem te słowa zachęty, które niczym muzyka o poranku, Wzmacnia moje postanowienie praktyki. Praktykujmy w autentyczny sposób, przyjaciele przyszłości. Nawet ja sam wstąpiłem na ścieżkę bodhi. Więc chodźmy, moi przyjaciele, których los tak hojnie obdarował. Gdy nie idziesz ścieżką bodhi, Jakiż jest pożytek udawać praktykującego dharmę? Jeśli chcesz iść ścieżką bodhi, Pozostaw świat za sobą I pożegnaj samsarę. Pójdź śladem wspaniałych guru, Przygotuj zapasy dla następnego życia, A twój niezmienny cel okaże się znakomity. W ten sposób, jogin Decio Zangpo Zaśpiewał tę pieśń o ścieżce bodhi. ___________________ * nama uttarebhjah – pokłon najwyższym. * aria – dosł. szlachetni. Określenie oświeconych istot: arhatów, bodhisattwów i buddów. * bodhi – oświecenie – zgodnie z buddyjską dharmą, różnego rodzaju teistyczne i mistyczne doświadczenia wciąż należą do świata samsary – tak długo, jak długo potwierdzają „doświadczającego”, potwierdzają trwały charakter doświadczenia, w nawet najbardziej subtelny sposób. Buddyjskie normy doświadczenia to: powszechna nietrwałość; istnienie jako cierpienie; nieistnienie postrzegającego i postrzeganych obiektów jako realnych, trwałych i odseparowanych; spokój jako nieobecność zmagania się, aby cokolwiek osiągnąć lub zatrzymać. W tradycji hinajany oświecenie oznacza wyjście ze stanu nieświadomości i pozbycie się sprzecznych emocji, z tego powodu oznacza ono wolność od odradzania się w samsarze. W tradycji mahajany oświecenie hinajany jest swego rodzaju przystankiem na ścieżce, niczym iluzoryczne miasto na pustyni, które Budda zbudował, aby zachęcić do wyruszenia w podróż. Oświecenie w tym wypadku wymaga nie tylko wyjścia ze stanu współczucia i zastosowania zręcznych środków, aby móc pracować z pomieszaniem wszystkich czujących istot. Oświecenie hinajany (stan arhata) nie jest całkowitym oświeceniem z uwagi na nie wzbudzone współczucie. Z punktu widzenia tradycji wadżrajany urzeczywistnienie hinajany i mahajany jest konieczne, lecz zawiera pewien dogmat. Dla praktykującego wadżrajanę konieczne jest rozwinięcie całkowitego współuczestnictwa w zjawiskowym świecie, musi też w sposób bardziej dogłębny przeniknąć i odsłonić korzenie ego. * upaja – ogólnie, słowo to wskazuje, iż oświecona istota naucza dharmy w sposób zręczny, mając na względzie różnorakie potrzeby, zdolności i słabe strony swych uczniów. Poprzez upaja wyraża się współczucie. W wadżrajanie upaja rodzi się z urzeczywistnienia pustki. * amrita – pobłogosławiony płyn, używany w praktykach wadżrajany. Bardziej ogólnie – duchowy nektar. * klesia – synonimem klesia jest trucizna. Trzy rdzenne klesia to pożądanie, gniew i niewiedza. Pięć klesia obejmują trzy poprzednie, jak również pychę i zazdrość. Źródło: Magazyn CyberSangha Nr 3 |
tłumaczenie i opracowanie: Bernard Młodziejewski.
