Czogjam Trungpa – medytacja

„Wiele osób traktuje buddyzm jak nową sektę, która da im zbawienie, i będą odtąd poruszać się w świecie niczym w pięknym ogrodzie, zrywając kwiaty. Ale, żeby zerwać z drzewa kwiat, musimy najpierw wyhodować korzenie i pień, czyli przegryźć się przez własne lęki, frustracje, rozczarowanie i irytację – bolesne strony życia.

Ludzie narzekają, że buddyzm jest religią niesłychanie ponurą, bo skupia się na cierpieniu i niedoli. Większość religii mówi o pięknie, pieśniach, ekstazie, błogości. Ale według Buddy trzeba najpierw zobaczyć doświadczenie życiowe takie, jakie jest – dostrzec prawdę cierpienia, rzeczywistość niedosytu. Nie można ich ignorować, próbując analizować życie wyłącznie w jego chwalebnych, przyjemnych aspektach. Komuś kto szuka Ziemi Obiecanej, Wyspy Skarbów, dążenie to przysporzy jedynie bólu. Nie uda nam się dotrzeć do takich wysp, w ten sposób nie osiągniemy oświecenia. Wszystkie linie i szkoły buddyzmu zgodnie twierdzą zatem, że najpierw trzeba spojrzeć w oczy swojej rzeczywistej sytuacji życiowej. Nie można zaczynać od marzeń. Byłaby to tylko chwilowa ucieczka. A naprawdę uciec się nie da.

Jako buddyści oznajmiamy, że gotowi jesteśmy patrzeć prawdzie w oczy poprzez praktykę medytacji. Medytacja nie polega na dążeniu do ekstazy, duchowego błogostanu czy spokoju; nie chodzi też w niej o to, żeby stać się lepszym człowiekiem. Stwarza ona tylko przestrzeń, w której może zdemaskować i rozbroić wszystkie swoje neurotyczne gry i samooszustwa, ukryte obawy i nadzieje. Stwarzamy tę przestrzeń prostą metodą zupełnego zaniechania. W gruncie rzeczy bardzo trudno jest wszystkiego zaniechać, nic nie robić. Trzeba zacząć od tego, że nie robi się prawie nic, i z tego niemal całkowitego zaniechania stopniowa rozwija się praktyka. Medytacja jest więc sposobem na to, żeby odwirować z umysłu nerwice i użyć ich jako element praktyki. Posługujemy się nerwicami jak nawozem: nie wyrzucamy ich, tylko rozsypujemy w ogrodzie, a one stają się cząstką naszego bogactwa”

Czogjam Trungpa – MIT WOLNOŚCI A DROGA MEDYTACJI