Bezgłowe Joginie

W Dewikotta pewien wiekowy już wdowiec miał na utrzymaniu dwie niezamężne siostry. Nikt nie chciał się z nimi ożenić, bo słynęły ze swawolności i skłonności do żartów. Ojcu udało się wreszcie znaleźć im mężów w rodzinie znajomego rybaka. Siostrom nie spodobała się ich nowa sytuacja życiowa i młodsza Kanakhala zaproponował wspólną ucieczkę, ale starsza Mekhala odpowiedziała: „Ucieczka nic nie zmieni, bo otrzymujemy to na co zasługujemy. Problem leży w nas, a nie w zewnętrznym świecie”.
W tym czasie w pobliżu domu rybaka przechodził mahasiddha Kanhapa ze swoją świtą siedmiuset daków i dakiń. Siostry spontanicznie rzuciły się do jego stóp i prosiły o instrukcje. Kanhapa udzielił im inicjacji Wadżrawarahi, która łączy pogląd i działanie.
Siostry pilnie medytowały przez dwanaście lat i kiedy osiągnęły mistrzostwo w praktyce postanowiły udać się do guru i poprosić o dalsze nauki. Dziewczyny złożyły pokłon przed Kanhapą, a ten przyjął je uprzejmie, ale nie pamiętał kim są. Siostry powiedziały, że są nieszczęsnymi siostrami, którym udzielił inicjacji dwanaście lat temu.
Guru ryknął: „Skoro udzieliłem wam inicjacji to czemu nie przyniosłyście mi żadnej ofiary??” Siostry spytały co chciałby otrzymać. Kanhapa odpowiedział: „Wasze głowy!”.
Siostry bez wahanie wyciągnęły miecze czystej świadomości i odcięły sobie głowy, które upadły na ziemię i zaśpiewały piękną pieśń dla swego mistrza.
Kanhapa zamienił ich głowy i na powrót połączył z korpusami. Odtąd były znane jako Bezgłowe Joginie.
Siostry z wdzięczności uklękły przed mistrzem, dotknęły jego stóp i w jednej chwili osiągnęły urzeczywistnienie mahamudry. Przez wiele następny lat bezinteresownie pracowały dla dobra wszystkich istot, po czy wstąpiły do Raju Dakiń.

Mekhala i Kanakhala należą do grona Osiemdziesięciu Czterech Mahasiddhów.